Tanuki-Anime

Skoro przyznajesz, że się nie znasz, to faktycznie niepotrzebnie wdaję się w te wszystkie dygresje. Trafią w próżnię.
Powiem więc coś, na czym zapewne w pierwszym komentarzu powinnam się zatrzymać. Metafora nie opisuje samej siebie. Chodzi ci raczej o pojęcie z zakresu metajęzyka.
„jest komentarzem do gatunku”
„wariacją na temat schematów gatunku”
lub coś w tym rodzaju.
Tyle.

Hmmm naprawdę nie wiesz, że tekst „ale ja przecież jestem facetem” to jeden z podstawowych punktów na checkliście do umieszczenie w dialogach BLa? Nie czytałeś ich zbyt wiele, co…? To może ustalmy. Ogólnie rzecz biorąc, swoje wnioski na temat serii i jej komentowania cech gatunku, wysuwasz tylko z tego, co jest w samej serii, nie z własnej wiedzy? Nie, że nie masz prawa, po prostu odniosłam wrażenie, że jakoś się tam znasz.

Refleksja nt. Sasakiego jest pisana z perspektywy świata przedstawionego, oczywiście. Spójrz na komentarz kirci poniżej. Można z niego wyczytać, że joj będący „abuse­‑free” to jest wydarzenie. Dlaczego to jest wydarzenie? Bo, jak rozumiem, widziała już tyle historii w jednym schemacie, że jej bokiem wychodzi. To nie znaczy, że każdy seme ma być „tokscyczny” z definicji, po prostu można się po takiej postaci spodziewać pewnego modelu zachowań. Nie znaczy to też, że każdy BL, jaki kiedykolwiek powstał, jest oparty na tym jednym schemacie. To jest po prostu popularne z powodów, których tu nie będę omawiać.
Kircia przytacza też Given, jako przykład podobnego „abuse­‑free”. Czy o Given też można powiedzieć, że komentuje gatunek, którego jest przedstawicielem? Zapewne nie. kliknij: ukryte  Chociaż w Given jest przecież gwałt, albo coś bardzo blisko gwałtu. O sasamiya można tak powiedzieć, bo Miyano jest fudansiem i zna tropy, których bohaterowie innej historii byliby nieświadomi. Czyż nie rozdziela radośnie łatek swoim kolegom? Autorytarnie stwierdził na przykład, że jego tleniony sepaj to uke. A dlaczego niby? Jakoś to uzasadniał, ale nie pamiętam. Zachowanie Sasakiego, odbiegające jakoś (jak? nie precyzuje) od tych tropów, wprowadza go w chwilową konsternację, jednocześnie nie dostrzega, że sam jest ukiem do kwadratu. Czyli niby orientuje się, co i jak, ale jednocześnie jest ślepy na oczywiste sygnały – taki paradoks. I to – jako widzowie – możemy zobaczyć i potraktować jako dyskurs między nami i autorką. Taki żart. Ale jest to coś, czego bohaterowie nie wiedzą, bo są ograniczeni do swojej własnej rzeczywistości. Dlatego napisałam, że Sasaki jest nieświadomy swojej „nieszablonowości”.
Świadome by było, gdyby on, albo jakiś inne seme z innej historii, wziął jakiegoś joja, przeczytał, spojrzał na siebie i na swojego ukochanego, porównał i powiedział: „Teraz bym cię zgwałcił z miłości, ale nie zrobię tego, bo to zły trop”...
Co znów jest dość zabawne, bo Sasaki idealnie oddaje sobą to, co rozumiemy przez bycie seme. Bycie semem nie oznacza bycie toksycznym, tylko podejmowanie działania. Z perspektywy odbiorcy, ta nieszablonowość objawia się w tym, że ilekroć Sasaki zbliża się do miejsca, z którego nie ma odwrotu (eufemizm), zawsze się zatrzymuje. Kiedy zamknął się z Miyano w klasie – widzom powinno podskoczyć serduszko, a przez głowę przebiec myśl, że „teraz to będzie”, a tu proszę – znowu nic z tego. Gdyby go tam pocałował, nie byłoby to ani OOC, ani nie rozczarowałoby widza (chyba). Nie rozczarowałby nawet samego Miyano, któremu zdarza się stwierdzić, że pewna zaborczość ze strony Sasakiego wcale mu nie przeszkadza.
Zbudowanie tej sceny w taki a nie inny sposób może być odbierane jako odbieganie od schematów, ale równie dobrze i nawet bardziej prawdopodobne, granie na zwłokę i przeciąganie historii.
I to o to chodzi, a nie o westchnienie w duchu, że chciałoby się być bardziej przebojowym. To jest imo kwestia drugorzędna.
Innym takim motywem może być stwierdzenie Miyano, że Sasaki ma kawaii momenty. Nie ważne jak cię tam w BLnych kategoriach sklasyfikują, kocham cię, więc jesteś kawaii. To jest dopiero wyjście poza klisze!

Metafora ma też to siebie to, że NIE operuje na jednym obszarze znaczeniowym, ale przynajmniej na dwóch.

No właśnie. A tutaj wychodzi, że BL jest metaforą BLa. Dlatego mi zazgrzytało.

W 10 na 9 BLach

Tak, to mój błąd, oczywiście miało być 9 na 10 XD Gdybym chciała odwracać kota ogonem, mogłabym teraz napisać, że hej, jak taki tekst nie pada, to jest święto lasu! Bardzo go nie lubię, swoją drogą.

Sasaki odchodzi od swojej kliszy nieświadomie. On po prostu jest dobrym dzieckiem. To czytelnik/widz widzi, że jest inaczej niż można by się spodziewać. I może nie zwrócić na to uwagi –  kliknij: ukryte  takich miłych, niegwałcących semów jest przecież trochę. Są nawet takie tytuły, gdzie uke jest gwałcicielem _­‑___ – gdyby ciągle o tych tropach nie gadano.

Zastanawia mnie, czy trafne jest użycie w recenzji określenia „metafora gatunku”. Chyba nie. Świadomość istnienia klisz i szukanie/dostrzeganie ich w budowanej przez siebie relacji, to nie jest metafora, ani z poziomu bohaterów, ani twórców :| Poruszamy się w jednym obszarze znaczeniowym.
Myślę też, że wspomniana tu dyskusja ze schematami nie objawia się w przytoczonych sytuacjach. To, że uke ma problem ze swoją prawdziwą czy domniemaną „dziewczęcością”, jest strasznie oklepanym motywem. W 10 na 9 BLach pada przecież „ale ja jestem facetem”. I nie uważam też, że bohaterowie czują, że muszą powielać schematy. Tak naprawdę tylko Miyano, jako „znawca”, tych schematów szuka i wyraźnie mówi, że nie potrafi Sasakiego sklasyfikować (co dowodzi, że najciemniej pod latarnią hih). Jednocześnie sam, nieświadomie, jak należy mniemać, staje się najgorszą możliwą kliszą, a Sasaki od swojej kliszy odchodzi jak tylko się da najdalej.

Tylko, że Doukyuusei to jeden tom, a sasamiya ma ich 8 i ciągle rośnie.

Dałam się złapać na ten pierwszy odcinek i, jak prawie nigdy, wystawiam ocenę na zapas. Tak, jest ckliwie i przewidywalnie, ale jakże uroczo. I te słodycze! Ciekawe, czy/o ile zjedzie pod koniec…

Tak, Ryangha jest bardzo fajny. Do tego stopnia fajny, że mimo całej mojej miłości do Shimono, prawie żałuję, że to nie Kimura za niego mówi – mój zaciesz na tę postać wzrósłby o 200%.
Panna Zamek ma osobowość zaiste góry kamieni, co też jest, głównie przez kontrast, dosyć zabawne.
Poza tym całość jest straszliwie głupia w bardzo wesoły sposób. Wesołość tę muszę sobie jednak dawkować, bo po dwóch odcinkach zaczęłam się męczyć.

Nie wiem, czy już i z jakim efektem się przekonałaś, ale jestem akurat na drugim odcinku serialu i mam tylko pozytywne wrażenia :D Erika 🎔🎔🎔

dobry materiał źródłowy

*patrzy pustym wzrokiem* mhmm… w każdym razie, wg źródeł, to będzie miało dwa sezony.

To nie jest rytuał. Rękaw przeszkadza, więc się go zdejmuje dla zwykłej wygody.
I oczywiście, że zrobiono z tego fanserwis, dlaczego nie? Samo się prosi.

Zdecydowałam, że to ma być moje anime sezonu damn it… Dlaczego mi to utrudniają? Po pierwszym odcinku trudno w pełni odczytać intencje reżysera, ale widać, że bardziej niż wzbudzenie zainteresowania przypadkowego widza stawia się tu na ekscytowanie fudziosiów. Można było wprowadzić nas w tę historię trochę wolniej, zamiast tego dostajemy jakiś migawkowy skrót kilku przecież fajnych spraw :| ale podtekstowo jojnych momentów nie podarowano, no bo jak ;p Spokojnie można było też poczekać z wprowadzeniem hmmm „tajemnicy rozczłonkowanych zwłok” i Eriki. Tyle suspensu się zmarnowało! Paradoksalnie jednak od tego momentu zaczęło mi się lepiej oglądać. Erika to jedna z moich ulubionych postaci >_>
Na duży plus Shimazaki. Ten głos jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Do Hatano ciągle nie jestem przekonana…

Dlaczego Internet powiedział mi, ze Biwa będzie niewidoma? Nie, żeby to było jakieś super ważne, ale potem wprowadzam ludzi w błąd ;p To jedna rzecz. Druga jest taka, że bardzo dobra rzecz się szykuje. Bardzo dobra.

Jestem zmuszona powiedzieć, że nie jest to za mądre (dlaczego spodziewałam się, że będzie mądrzejsze?), ale bardzo ładne i wesoło się ogląda.
Fena przypomina mi trochę Hitomi z Escaflowne, nie wiem, czy bardziej przez fryzurę czy nos…

Niedokładnie się wyraziłam. To w książce jest wątek lalki chcącej zostać człowiekiem, którym to wątkiem pan scenarzysta najwyraźniej się inspirował. Nie wydaje mi się, żeby Frill uważała się za człowieka, raczej była zazdrosna o wszystkie „prawdziwe dziewczynki”, z przytoczonego fragmenty wynika raczej, że to Neiru miała się „uczłowieczyć”. Niestety trudno cokolwiek analizować, bo w animie nic nie trzyma się kupy (haha :|)
Chyba moja tak­‑bardzo­‑surowa ocena ciągle jest za wysoka…

Czyli Frill nie była planowana od początku? haha płaczę krwią…
Pinokio, bo  kliknij: ukryte  lalka chce zostać człowiekiem, jak mniemam.

„To nie jest anime dla kogoś, kto szuka komedii.”

No nie wiem. Jak na moje, to jest pierwszorzędna, absurdalna komedia. Jest depresyjnie, ale to nie znaczy, że nie jest też śmiesznie. Płaczę ze śmiechu na każdym odcinku, a może to śmiech przez łzy…?

*wezwana, przybywam*
Takie z tego BL jak każda historia z dwoma (lub więcej) facetami na pierwszym planie ;p
Jedni będą znacząco poruszać brwią na podteksty, a inny wytaczać działa świętego oburzenia, że „tam nic nie ma!!”
i – co najzabawniejsze – obie strony będą mieć rację :D
A poza tym sympatyczne pioseneczki. Zwłaszcza opening. Co do samego odcinka… Oczywiście znalazłam kilka rzeczy, których można się przyczepić, a jakże :D typowe bolączki serii tego typu. Zobaczymy, jak się rozkręci, może zapomnę ;) Na ten moment najbardziej podobała mi się ta animacja o czerwonych i niebieskich księżycach.

może faktycznie były takie wątki jak James Bond czy MI6

... nie.  kliknij: ukryte  (－‸ლ)

Bosz, jaki głupi błąd ortograficzny popełniłam _­‑___ edytuj* edytuj*

Taa, poszłam tam i zdążyłam przeczytać, ale chodziło mi o coś innego ;) nie ważne.
Książki nie czytałam, więc trudno tu o prawdziwe porównanie, ale jeśli  kliknij: ukryte  bohaterowie nie uciekają wreszcie w świat, prześladowani przez łowców wnętrzności, to nie dopatrywałabym się plagiatu :D

„w świecie stylizowanym na Anglię XX. wieku”
To może znaczyć tyle rzeczy, że właściwie nic nie mówi :D ale jeżeli miałaby to być inspiracja, to chyba tylko na zawiązanie fabuły.

Harashiken nie napisał, że bohater jest nieudacznikiem, BO miał jedną dziewczynę, tylko po prostu jest nieudacznikiem.
Zasugerował też, że skoro już stosuje się trop, gdzie przedstawia się nam postać, której jedynym zadaniem jest umrzeć, by protagonista znalazł w sobie motywację do działania, to można to było przeprowadzić w bardziej wiarygodny/angażujący widza sposób.

Eeee… ok, polskie napisy lol Nic nie wiem na ich temat, ale film ciągle bardzo przyjemny ¯\_(ツ)_/¯

Przeuroczy film.

Czyli klasyka. Dzięki, eh.