Tanuki-Anime

Tak, Ryangha jest bardzo fajny. Do tego stopnia fajny, że mimo całej mojej miłości do Shimono, prawie żałuję, że to nie Kimura za niego mówi – mój zaciesz na tę postać wzrósłby o 200%.
Panna Zamek ma osobowość zaiste góry kamieni, co też jest, głównie przez kontrast, dosyć zabawne.
Poza tym całość jest straszliwie głupia w bardzo wesoły sposób. Wesołość tę muszę sobie jednak dawkować, bo po dwóch odcinkach zaczęłam się męczyć.

Nie wiem, czy już i z jakim efektem się przekonałaś, ale jestem akurat na drugim odcinku serialu i mam tylko pozytywne wrażenia :D Erika 🎔🎔🎔

dobry materiał źródłowy

*patrzy pustym wzrokiem* mhmm… w każdym razie, wg źródeł, to będzie miało dwa sezony.

To nie jest rytuał. Rękaw przeszkadza, więc się go zdejmuje dla zwykłej wygody.
I oczywiście, że zrobiono z tego fanserwis, dlaczego nie? Samo się prosi.

Zdecydowałam, że to ma być moje anime sezonu damn it… Dlaczego mi to utrudniają? Po pierwszym odcinku trudno w pełni odczytać intencje reżysera, ale widać, że bardziej niż wzbudzenie zainteresowania przypadkowego widza stawia się tu na ekscytowanie fudziosiów. Można było wprowadzić nas w tę historię trochę wolniej, zamiast tego dostajemy jakiś migawkowy skrót kilku przecież fajnych spraw :| ale podtekstowo jojnych momentów nie podarowano, no bo jak ;p Spokojnie można było też poczekać z wprowadzeniem hmmm „tajemnicy rozczłonkowanych zwłok” i Eriki. Tyle suspensu się zmarnowało! Paradoksalnie jednak od tego momentu zaczęło mi się lepiej oglądać. Erika to jedna z moich ulubionych postaci >_>
Na duży plus Shimazaki. Ten głos jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Do Hatano ciągle nie jestem przekonana…

Dlaczego Internet powiedział mi, ze Biwa będzie niewidoma? Nie, żeby to było jakieś super ważne, ale potem wprowadzam ludzi w błąd ;p To jedna rzecz. Druga jest taka, że bardzo dobra rzecz się szykuje. Bardzo dobra.

Jestem zmuszona powiedzieć, że nie jest to za mądre (dlaczego spodziewałam się, że będzie mądrzejsze?), ale bardzo ładne i wesoło się ogląda.
Fena przypomina mi trochę Hitomi z Escaflowne, nie wiem, czy bardziej przez fryzurę czy nos…

Niedokładnie się wyraziłam. To w książce jest wątek lalki chcącej zostać człowiekiem, którym to wątkiem pan scenarzysta najwyraźniej się inspirował. Nie wydaje mi się, żeby Frill uważała się za człowieka, raczej była zazdrosna o wszystkie „prawdziwe dziewczynki”, z przytoczonego fragmenty wynika raczej, że to Neiru miała się „uczłowieczyć”. Niestety trudno cokolwiek analizować, bo w animie nic nie trzyma się kupy (haha :|)
Chyba moja tak­‑bardzo­‑surowa ocena ciągle jest za wysoka…

Czyli Frill nie była planowana od początku? haha płaczę krwią…
Pinokio, bo  kliknij: ukryte  lalka chce zostać człowiekiem, jak mniemam.

„To nie jest anime dla kogoś, kto szuka komedii.”

No nie wiem. Jak na moje, to jest pierwszorzędna, absurdalna komedia. Jest depresyjnie, ale to nie znaczy, że nie jest też śmiesznie. Płaczę ze śmiechu na każdym odcinku, a może to śmiech przez łzy…?

*wezwana, przybywam*
Takie z tego BL jak każda historia z dwoma (lub więcej) facetami na pierwszym planie ;p
Jedni będą znacząco poruszać brwią na podteksty, a inny wytaczać działa świętego oburzenia, że „tam nic nie ma!!”
i – co najzabawniejsze – obie strony będą mieć rację :D
A poza tym sympatyczne pioseneczki. Zwłaszcza opening. Co do samego odcinka… Oczywiście znalazłam kilka rzeczy, których można się przyczepić, a jakże :D typowe bolączki serii tego typu. Zobaczymy, jak się rozkręci, może zapomnę ;) Na ten moment najbardziej podobała mi się ta animacja o czerwonych i niebieskich księżycach.

może faktycznie były takie wątki jak James Bond czy MI6

... nie.  kliknij: ukryte  (－‸ლ)

Bosz, jaki głupi błąd ortograficzny popełniłam _­‑___ edytuj* edytuj*

Taa, poszłam tam i zdążyłam przeczytać, ale chodziło mi o coś innego ;) nie ważne.
Książki nie czytałam, więc trudno tu o prawdziwe porównanie, ale jeśli  kliknij: ukryte  bohaterowie nie uciekają wreszcie w świat, prześladowani przez łowców wnętrzności, to nie dopatrywałabym się plagiatu :D

„w świecie stylizowanym na Anglię XX. wieku”
To może znaczyć tyle rzeczy, że właściwie nic nie mówi :D ale jeżeli miałaby to być inspiracja, to chyba tylko na zawiązanie fabuły.

Harashiken nie napisał, że bohater jest nieudacznikiem, BO miał jedną dziewczynę, tylko po prostu jest nieudacznikiem.
Zasugerował też, że skoro już stosuje się trop, gdzie przedstawia się nam postać, której jedynym zadaniem jest umrzeć, by protagonista znalazł w sobie motywację do działania, to można to było przeprowadzić w bardziej wiarygodny/angażujący widza sposób.

Eeee… ok, polskie napisy lol Nic nie wiem na ich temat, ale film ciągle bardzo przyjemny ¯\_(ツ)_/¯

Przeuroczy film.

Czyli klasyka. Dzięki, eh.

Co? No nie… Proszę, zaspojleruj mi, żebym wiedziała, na co się nastawiać :|

To, czego używamy w takich sytuacjach to zawieszenie niewiary. Od twórców zależy czy nam to ułatwiają, czy wręcz przeciwnie…

Ale to są zupełnie inne sytuacje :D
Jak dzielimy się osobistymi doświadczeniami, to mogę wyznać, że kiedy dawno temu wracałam nad ranem z sylwestra, zostałam zaczepiona przez siedzącą na progu sąsiedniego domu dziewczynę, która prosiła, żeby jej zamówić taksówkę (tu długa i niezbyt istotna dla sprawy historia, jak to się stało, że na tym progu skończyła)... Jak na złość miałam rozładowany telefon, więc pozwoliłam jej wejść do siebie na te dziesięć minut, ale miałam TAKIE OPORY.

A tutaj… tutaj mamy do czynienia z takim specyficznym rodzaj fantazji, gdzie ani przez chwilę nie daje się nam zapomnieć o podtekście seksualnym. Gdyby bohater był takim dobrym człowiekiem, to po wytrzeźwieniu najpierw podziękowałby Niebu, że wszystko dobrze się skończyło, a potem faktycznie starałby się pannie pomóc. Tutaj jego dobroć i bycie lepszym od innych objawia się jedynie tym, że bohatersko opiera się jej wdziękom.

Panowie, wy tak na poważnie?
Natrafienie po nocy na zagubionego/pijanego/rannego/chorego osobnika dowolnej płci i zabieranie go do domu, by otoczyć opieką bez zawiadamiania policji i/lub wzywania ambulansu to jest okrutnie sprana klisza w animemangach… Żaden ludzki odruch, ani „realia odległego kraju”. Klisza, powtarzam, nie jakieś realistyczne podejście do problemu -_-
Gdyby podchodzić do tego realistycznie – ta konkretna sytuacja – jest wprost proszeniem się o kłopoty i to obu zainteresowanych stron.

Ten długi, przeciągnięty ponad miarę wręcz, i jakże efektowny występ z początku pierwszego odcinka… to wirowanie kamery, te światła i kolory. Czy oni chcą bym dostała ataku epilepsji, czy czego oni chcą? Kogoś ewidentnie poniosła fantazja.
A poza tym to jest po prostu kolejna sportówka. Sympatyczni bohaterowie i absolutnie nic ponad to. Do obejrzenia i zapomnienia.

Spodziewałam się urodziwych chłopców, urodziwe chłopce są tu obecne, nie spodziewałam się jednak, że cały odcinek będzie jednym wielkim materiałem do wycinania gifów! Jestem pod wrażeniem.
Co do fabuły… bardzo dużo filozofowania tu było. Dostrzegam wyraźną próbę brzmienia mądrze, niestety bohaterowie w swych przemowach uparcie balansowali na granicy bełkotu, chwilami radośnie ją przekraczając. Fabularnie naprawdę jest dziwnie, onirycznie i trochę głupawo. Przedpremierowe skojarzania z ouranem nie zniknęły, wręcz przeciwnie. Im mocniejsze są to jednak skojarzenia, tym bardziej „Klub pięknych gimbusiarskich detektywów” traci. Wrażenia wizualne na razie pozwalają to zignorować, ale nie wiem, czy da się na nich pociągnąć cały sezon.