Tanuki-Anime

Oczywiście każdy ma prawo do swojego zdania i tego nie neguje, mam nadzieje że tak tego nie odczułeś, ale sądząc po twoim komentarzu to chyba nie. I dobrze.

Faktycznie nie użyłeś „doskonały”, ale tak odebrałem twoją wypowiedź. Słowo „doskonały” nie zostało przez ciebie powiedziane, ale kombinacja „niezłomny i niezachwiany emocjonalnie złol” + „idotyczne zachowania go omijały” na to wskazuje… nie popełnia błędów pod wpływem emocji i w działaniach – czyli jest doskonały :) Przynajmniej jeśli chodzi o bycie antagonistą. Ale skoro uważasz że to moja nadinterpretacja no to ok, źle cię zrozumiałem w takim razie.

Jeśli chodzi o nie odniesienie się do wszystkich twoich argumentów to nie wiem o co ci dokładnie chodzi? O to – „AFO „cofa się” tylko pod względem fizycznym, a nie również umysłowo­‑emocjonalnym”? Myślałem że wybrzmiało to już w mojej odpowiedzi ale tak nie jest – przecież nawet w jego  kliknij: ukryte  ostatnich chwilach najpierw mówi o tym  kliknij: ukryte  aparycja Hawksa, a później sam AFO to stwierdza – dał się ponieść emocjom i to go zgubiło. Ponadto jest, bodaj, kilkukrotnie wspomniane że  kliknij: ukryte  obrażenia cofają jego WIEK, co raczej można rozumieć tylko jako fizycznie i mentalnie i to nawet jeśli był nadwyraz nietypowym dzieckiem. I tu nie chodzi o to co było wcześniej, jaki był wtedy, tylko co dzieje się tu i teraz w danej chwili w BnHA. Ty chyba mylisz „ogłupianie” na siłę przez autora z rozchwianiem emocjonalnym którego konsekwencjami na ogół jest popełnianie błędów i zachowania wbrew naturze np. u stoika. On nie popełnia błędów bo autor nagle zmienił koncepcje jego postaci. On popełnia błędy i podejmuje złe decyzje w wyniku różnych zdarzeń które doprowadziły do sytuacji w której się znalazł co cały czas ci próbuje wyjaśnić.

Z tym pokonaniem go inaczej też się trochę spodziewałem takiej twojej odpowiedzi – „nie wiem”. Bo widzisz, to będzie zawsze problem z potężnymi antagonistami, „geniuszami” czy bohaterami każdej opowieści – w tego typu opowieściach (np. o superludziach) w pewnym momencie wytwarza się wokół nich taki paradoks (czasem wręcz absurdalny już) że nie da się już tego konwencjonalnie zakończyć. Pozostaje najprostszy zabieg fabularny – błąd popełniony przez tę postać. I to nie jest problem autora tylko takiej konwencji. W każdej takiej historii multum ludzi będzie wkurzonych, bo w ich odczuciu „dał się za łatwo pokonać”, albo „on nigdy by tak nie zrobił, to wbrew jego naturze”. Jedyny inny możliwy zabieg to że AFO dostałby zawału i sam padł xD Dlatego powtarzam że uważam iż autor dobrze wybrnął, a to że niektórzy widzowie będą to odbierać jako idiotyzmy na siłę no to cóż – to już ich interpretacja.

Ja szanuje twoje zdanie, próbowałem jedynie zrozumieć czy wyciągnąć od ciebie więcej szczegółów, bo tak jak ty z moim ja nie zgadzam z twoim zdaniem i swojego nie zmienię. Nie zgadzam się że ostatnie odcinki to festiwal „fiołków”. Absolutnie. W sumie tak okrężnie i pokrętnie wyjdzie na to że żaden z nas zadnia nie zmieni. Ale spoko, o to chodzi w rozrywce – bez różnych zdań byłoby nudno :)

Ale ty mówisz o jakimś „trybie” idioty. Złe wybory i popełnianie przez niego błędów to nie „zachowywanie się jak idiota”, tylko efekt wielu czynników (mimo wszystko przecież wałczył z nim wcześniej i Endeavor, i Hawks i inni) i to właśnie pokazują ostatnie odcinki. Nawet jak na kogoś kto tyle w życiu przeżył, pierwszy raz znajduje się w sytuacji tak intensywnej. Jego plan sypie się stopniowo m. in. dlatego bo jest po prostu tak arogancki, że uważa że może się „pobawić” z robakami, dopiero gdy jest już za późno uświadamia sobie że myślał że ma wszystko pod kontrolą. Dobry przykład:  kliknij: ukryte  myślał że sobie „zdalnie” przejmie Shigarakiego, ale nie przewidział w planie że ten się zbuntuje i go odrzuci. Albo to że All Might przecież sam widzi że pojawiała się szansa, bo pewność siebie AFO doszła do takiego momentu  kliknij: ukryte  że nie zauważa nawet iż jego ciało się „odmładza”. Ja nie mówię że to jest jakiś doskonały materiał na elaboraty, ale autor zadał sobie naprawdę sporo trudu żeby to wszystko trzymało się kupy, a było przy tym emocjonujące.

Może pamięć mam słabą, ale w serii też nigdy nie powiedziano że AFO jest „idealny”. Powiedziano że to uosobienie zła, potężna siła i manipulant działający w ostatnich latach w cieniu – i też wysługujący się innymi (generalnie czasy gdzie dzielił i rządził a wszyscy się przed nim kryli zakończył All Might – czyli już sam fakt ten mówi nam o tym że gość idealny nie jest bo już raz został pokonany – wrócił po prostu z innym planem, jak na super złoczyńce przystało). Wewnętrzne monologi AFO, że zawsze ma x planów w zanadrzu – to są jego wewnętrzne monologi, ale my tak naprawdę tego nie wiemy. Najwyraźniej się przeliczył bo nie miał planu na „wszystkie” scenariusze…

Nie wiem ja zupełnie inaczej to widzę, może dlatego że ja nie wierzę w coś takiego jak „idealny złoczyńca” i też takiego wrażenia w BnHA nie odniosłem o AFO. Złoczyńca może być zepsuty do szpiku kości (nie liczy się więc np. z kodeksem moralnym) i pewny siebie, ale pycha zawsze kroczy przed upadkiem i każdy gość który sobie coś świetnie poukładał w końcu wpadnie.

Interesuje mnie też jedno – skoro twierdzisz że zachował się jak idiota – to powiedz mi jak ty byś to widział zakończenie jego wątku? Jak widziałbyś  kliknij: ukryte  ostateczne pokonanie go skoro uważasz że seria ukazała go jako doskonałego i jest niekonsekwentna?

No ja to trochę inaczej zrozumiałem, ale co ja tam wiem.

Nie „modlitwa”  kliknij: ukryte  uratowała All Mighta, tylko ciąg wielu różnych pomniejszych rzeczy czyli teoria „efektu motyla” która mówi o tym że ruch skrzydeł motyla w jednym miejscu globu może wpłynąć na wywołanie huraganu w innym miejscu. Przecież tam jest wiele wątków i scena jest wręcz symboliczna – nie jest wprost powiedziane co mogło konkretnie wpłynąć na wydarzenia  kliknij: ukryte  (nomen omen chodzi tylko o to że Bakugo dostał „boosta” dzięki czemu zdążył wyrwać OFA z jego uścisku, ułamek sekundy. A może po prostu  kliknij: ukryte  Bakugo jest takim chadem i ma taka wiarę w siebie że popchnęła go do rzeczy „niemożliwej” Interpretacja dowolna i to jest właśnie fajne. Ale tak naprawdę historia pokazuje że to raczej kumulacja wielu różnych czynników – nawet czyjś oddech jako ruch powietrza przy mówieniu tej „nieszczęsnej” modlitwy. To takie ładne i poetyckie pokazanie, że wiara i nadzieja czynią cuda, a nawet zbieg okoliczności i łut szczęścia mogą zmienić efekt końcowy, nawet w dramatycznej sytuacji. Coś co jest częstym motywem tej serii.

A jeśli chodzi o  kliknij: ukryte  głupotę AFO? Przecież kilka ostatnich odcinków pokazało wyraźnie że  kliknij: ukryte  porażka AFO to również efekt wielu różnych czynników, kumulacja. Od  kliknij: ukryte  wyprowadzania go z równowagi przez „widmo Kudo”, poprzez nadużycia swoich mocy, kierowanie się coraz bardziej emocjami w związku z tym że cofa się w rozwoju (choć umysł jest dorosły to daje się ponieść młodzieńczym emocjom), powolne sypanie się jego planu co wyprowadza go z równowagi i zmusza do błędów (te ciągłe kamyczki!). I tak, koleś który ma tyle mocy do dyspozycji też może zapomnieć o istnieniu niektórych (co również wybrzmiewa w serii poprzez „bunt” Quirków). Autor mangi po raz kolejny zadał sobie naprawdę dużo trudu, żeby  kliknij: ukryte  porażka AFO nie wyglądała na „o przyszedł ktoś silniejszy i mu wpuścił łomot” np. Deku. To by podważyło cały sens tego jakie seria niesie przesłanie, a przynajmniej w kwestiach heroizmu.

Nie wiem czy na siłę chcesz dojechać tej serii, czy oglądasz klikając w telefon, ale autor mangi zadał sobie akurat sporo trudu żeby te sceny fajnie i z sensem przedstawić, nawet jeśli nie zawsze wszystko w tej serii ma sens i koniec końców jest to bajka o ludziach z nadprzyrodzonymi mocami.

Moim zdaniem właśnie autor udanie to wszystko sobie zbudował. Porównując to do chłamu jaki dzisiaj wypluwają scenarzyści w amerykańskich filmach i serialach to niebo i ziemia w pisaniu fabuły. W amerykańskich filmach dzieje się wszystko „bo tak se wymyśliłem” a idiotyzmy mnożą się okropnie tak że nie da się tego oglądać. Jak na serię o superbohaterach i bycie shounenem BnHA wykazuje się całkiem niezłą dojrzałością a przede wszystkim jest przemyślana w budowaniu dynamiki świata. Tu mało rzeczy dzieje się przez przypadek. Marvel czy DCU, czyli coś dla czego hołdem jest BnHA, od lat nawet nie zbliżyły się do takiego poziomu.

Dokładnie. Generalnie „kemono” w japońskiej animacji jest chyba starsze niż „furry” w amerykańskiej. Już przecież Tezuka ze swoją Bagi wyszedł poza konwenanse interakcji bohaterów z antropomorficznymi postaciami w animacji.

Furry ma złą famę w necie (trochę nie dziwota) więc ta seria może mierzyć się z ostrą krytyką. Ale takie kemonomimi to już mogą być jako „waifu” :P. Przypomina mi się ta grafika­‑mem „how furry are you?” xD

Ja mam wrażenie że to balansuje na krawędzi erotyka. Znaczy nie w sensie że to zaraz tam jakiś hentai, ale to jak postacie otwarcie mówią o „tych sprawach” (i jakie mają myśli kłębią im się w głowach) jest niespotykanie raczej w zwykłych obyczajówkach. Jak na przyjaciół ze „szkolnej ławki” i to świeżo poznanych charakteryzują się dużą śmiałością w rozmowach a nawet czynach…  kliknij: ukryte  bohaterka w anime (!) pozwala się już tak dotykać w drugim odcinku? No albo sobie rozmawiają o „ruji”. No i już w drugim odcinku sugerują że intymne relacje „człowiek­‑zwierzolud” są możliwe bo tak przecież urodził się protag i jest to swoiste taboo w tym świecie. Takie relacje w większości lekkich romansów budowane są bardzo długo albo sprowadzają się do minimum lub jedynie gagów sytuacyjnych. Tu najwyraźniej będzie inaczej i nie wiadomo jak daleko pójdzie seria – jest dziwnie, ale tak jak mówisz póki co robią to chyba „ze smakiem”.  kliknij: ukryte  Choć powiem szczerze, nie wiem czy większość dziewczyn nie uciekłoby po próbie „wzięcia od tyłu” przez kolegę z klasy, no ale bohaterka wyraźnie czuje fascynacje nim i na wiele mu pozwala.

Generalnie jeśli przestawimy myślenie że to chyba lekki erotyk to ma to większy sens tyle że przy okazji jest to też furry/kemono… więc nie ma szans ze ta seria nie wzbudzi kontrowersji jeśli trafi do szerszej publiczności. Ostatnie dzieło jakie pamiętam w tym stylu to było chyba Wolf Children (chodzi mi o bezpośredniość w relacjach bohaterów). No są oczywiście jeszcze różnorakie isekaje, ale tam takie relacje są albo elementem komediowym albo przerywnikiem jak np. w Salaryman…

Btw na forach już nabijają się że ta seria oddzieli „świeżaków” od prawdziwych wyjadaczy anime xD Umówmy się że pachniało tym już w zapowiedziach :) Ja uważam że jak historia zapowiada się dobrze nie należy jej szufladkować.

Dałem szansę drugiemu odcinkowi, bo słyszałem że coś tam lepiej z grafą, choć czułem to w kościach… bosh. A najśmieszniejsze że już nawet na retrospekcjach z sezonu 2, który uważałem za porażkę, grafika wyglądała… lepiej. Tym samym sezon 3 to oficjalnie zjazd z poziomu z serii która już była zjazdem względem pierwszej.

Nie dzięki, drop.

Trzeba przyznać że to ten rzadki przypadek adaptacji gdzie anime fajnie rozwija pierwowzór i dodaje do niego. Z tego co pamiętam (choć też mogło mi się to rozmyć przez lata) nawet fillery ta seria miała spoko, ale to gdzie błyszczy to „epickość” najważniejszych walk. Niektórzy mogą twierdzić że rozwleka to serie ale mi się to akurat podoba. To jak drobnymi detalami rozwinęli wątek walki  kliknij: ukryte  Bakugo z All for One nadaje większego kontekstu tej postaci. Nie pamiętam żebym w mandze z tej walki wyciągnął tyle symboliki ile pokazano w anime – oni zgrabnie m. in. przypomnieli np. o  kliknij: ukryte  traumie Bakugo jako kogoś kto „skończył” One for All, a teraz ma możliwość odkupienia czy choćby  kliknij: ukryte  realizacja faktu że te „kamyki w bucie”, jak nazywa ich All for One, to ten element który najbardziej krzyżował mu plany. Nie jestem pewien ale też chyba dodali coś jeśli chodzi o  kliknij: ukryte  „wszkrzeszenie Bakugo i ewolucje jego Quirka. Ładnie też rozwinięto wątek „efektu motyla”, który w mandze był tylko zarysowany. I to jest dla mnie właśnie esencja robienia dobrych adaptacji – budowanie na, rozwijanie, czasem może nawet poprawianie pierwowzoru. Nie mówiąc już o tym że warstwa graficzna trzyma od początku sezonu poziom i ciągle ewoluuje (co widać zwłaszcza w scenkach z retrospekcji). Ech żeby tylko One Punch Man dostał taką adaptację w S2 czy S3…

To daje mi malutką nadzieje że finał serii będzie bardziej satysfakcjonujący niż w mandze  kliknij: ukryte  i może np. ukażą lepsze domknięcie wątku z Uravity x Deku?

Też się na tym łapie bo po prostu najłatwiej jest czasem tak powiedzieć że coś albo wygląda „biednie” albo „bogato”. Ale ostatnio oglądałem ciekawy filmik na temat pierwszego sezonu One Punch Mana. Otóż z wiadomych względów tenże jest uważany za peak, a to co później z serią zrobiło JC Staff, no cóż…

Ale okazuje się że One Punch Man S1 wcale nie miał dużego budżetu… po prostu spotkało się przy tej serii paru wybitnych animatorów którzy zrobili piękną robotę. Do teraz ogląda się to świetnie a wystarczy spojrzeć na intro do S3 żeby zobaczyć gdzie teraz z tym jesteśmy…

Też trochę śmiechłem jak przeczytałem „paskudna” grafa. Widzę że standardy już mocno poszły w górę. Boję się pomyśleć zatem jak będzie oceniany One Punch Man S3 xD

To chyba jedna z ciekawszych serii Digimon w ostatnich latach (partnerzy ze swoimi Digimonami w roli łowćów nagród), a franczyze znam jeszcze z czasów RTL Zwei :P Nie mówię że zapowiada sie coś wybitnego, ale ma moją „uwagę”.

Furasy chyba oszaleją na punkcie tego anime :P

Hmm, ale generalnie trzeba przyznać że ładnie to to narysowane, zwłaszcza postacie. Widać że włożono w te serie sporo pracy. Mocno przypomina mi Beastars (wielki „psiak” i „krucha” panienka która dosłownie może w każdej chwili schrupać), z oczywistą różnicą że tu jednak mamy ludzi oprócz zwierzoludzi. Sam koncept świata zapowiada się ciekawe, zobaczymy jak to rozwiną, czy pokażą np. coś więcej jeśli chodzi o budowanie świata (np. historia kiedy wogóle zwierzoludzie się pojawili), czy tylko dadzą kontekst i skupią się na samym romansie. Tak, bo zapowiada się czysty romans, ze wszystkimi tego następstwami… Ciekaw jestem czy ta seria odbije się szerokim echem, czy raczej będzie niszowa. Chyba jeden z ciekawszych animców w tym sezonie.

Uwielbiam te serie. Jak to dobrze że najwyraźniej trzyma poziom w drugim sezonie, a teraz jeszcze dostajemy Dora­‑chan.

Ta seria zasługuje na więcej…

Zaskakująco dobrze mi się to oglądało chociaż sądząc po wcześniejszych komentarzach mogło być znacznie lepiej.

Dawno już natomiast nie widziałem serii z tak olbrzymimi problemami produkcyjnymi, gdzie nie dość że były bardzo duże spadki jakości animacji i to nie raz w przeciągu jednego odcinka, to pierwszy raz spotkałem się z przypadkiem gdy wypuszczono odcinek gdzie brakowało nawet tła w niektórych scenach. Wydaje mi się też że seria miała mieć 25 odcinków, na co wskazywałby też dosyć mało konkluzywny ostatni odcinek…

Bardzo przyjemna i lekka seria przy której nie raz naprawdę szczerze się pośmiałem. Choć mało tu głównego wątku posuwającego fabułę do przodu, nie jest też tak że tego nie mamy a potrafiło być nawet mniej przyjemnie. Dużo tu epizodycznych historii, często totalnie odjechanych i komediowych, a nawet bohaterowie drugoplanowi dostają swoje dedykowane odcinki (i zaskakująco dobrze się je ogląda np. przyjaźń uczennicy i nauczycielki związane z ich wspólnymi zainteresowaniami). Mamy też sporo school life. Najśmieszniejsze że cześć tych historii mogłoby być osobnymi anime (heh nawet dostajemy anime w anime), no ale zasadniczo cały czas seria kręci się wokół bohaterki, jej obrońców i paczki ich przyjaciół. Fajna chemia między postaciami, ładna kreska od początku do końca.

Co do „oryginalnej grafiki” – pomijając trochę inną kolorystykę tej adaptacji, autorką Sandy jest Paru Itakagi. Ktoś kto oglądał Beastars jej stylu grafiki już nie odzobaczy :D

Fajne anime zaskakująco dobrze balansujące między okruchami życia i „nasza bohaterka jest OP”. Jestem nawet zaskoczony jak dobrze mi się to oglądało – tłamszenie tak potężnej jednostki jak Monica jest irytujące, ale w sumie seria zaskakująco dobrze właśnie lawiruje miedzy utrzymaniem jej potęgi w tajemnicy, a momentami kiedy błyszczy. Potrafi też być jednocześnie lekka i poważna. Np. scena gdy jej „siostra” zemściła się na idiotkach które chciały ją otruć była po prostu przednia, zwłaszcza jeśli znamy kontekst. Przy okazji tak jak zauważyła moja poprzedniczka – seria jest po prostu szczera i urokliwa w pokazywaniu interakcjach Monici – tak beznadziejnego przypadku socjofoba anime już dawno nie widziało (inna sprawa że ma swoje powody). Liczę na drugi sezon.

Z jednej strony wkurza mnie jak bohaterowie są permanentnie żałośni w sprawach sercowych/damsko­‑męskich (tak wiem, to jedna z esencji tej serii). Sądząc po mandze to się jeszcze długo nie zmieni. Natomiast jest to dla mnie taka komedia przy której wielokrotnie śmiałem się wręcz w głos i za to ją uwielbiam :)

Zasadniczo tak, ale jednak widać samorozwój postaci. Jeżeli miałbym wymienić coś co wyraźnie poszło do przodu w tym sezonie do relacja Momo i Okaruna. Końcówka sezonu najwyraźniej wrzuci w te relacje poważny zgrzyt :)

Fajna seria – koncepcja że rasy humanoidalne to pionki i zasadniczo tło dla, w sumie można to tak nazwać, protagonistów w postaci potężnych sił takich jak Klen jest dosyć niespotykana (bo zwykle takie postaci pełnią rolę antagonistów). Nie ukrywam że mam słabość do takich bohaterów, które nawet nie są potężnymi postaciami, co siłami natury. Moralnie są nam one obce (obojętne wobec losów „insektów”), choć oczywiście można założyć że wraz z rozwojem serii nasz bohater „zmięknie” (ostatni odcinek już nawet trochę za bardzo był pod tym względem naciągany. Ale zasadniczo wszystko co w historii się dzieje to dla niego w najlepszym razie eksperyment a w najgorszym (dla ludzkości) zabawa… i ta ambiwalentność to najfajniejszy aspekt tej postaci.

Fajny klimat, świat w odcieniach szarości i nie pozbawiony brutalności. Zasadniczo pierwsze odcinki ukazują naszego bohatera jako antagonistę i potwora, który robi co chce. Dopiero później zaczyna okazywać „ludzkie” zachowania, choć na ile to dla niego farsa, ciekawość czy rozrywka to ciężko stwierdzić.

W sumie z wad wymieniłbym jedno co mnie wkurzało – twórcy ewidentnie wiedzą, że bohater jest OP więc lawirują jego udziałem/wpływem na wydarzenia. Wiadomo że tak potężna istota mogłaby w mig rozwiązać każdy „problem” ( kliknij: ukryte  mamy tego choćby pokaz jak rozprawia się z drużyną Yuusha, ale on umyślnie w wielu momentach stawia na bierność – i czasem wychodzi to wręcz irytująco (np. postać którą przyjął „ogranicza go”). Z jednej strony to zgodne z jego naturą i „dystansem” do świata, z drugiej wygodny wybieg fabularny… który czasem prowadzi też do niekonsekwencji w zachowaniu samego Klena.

Podoba mi się ten arc. Królestwa Furasów są fajne i kolorowe, ekipa Naofumiego odblokowuje widowiskowe nowe skille transformacyjne, a walki są szybkie, ładnie zanimowane i konkretne (ta walka z Orochim to był sztos, jedna z lepszych strategii turowych w anime jakie ostatnio widziałem, drużyna fajnie zgrana :)). Jak dla mnie najlepszy arc od czasu pierwszego chyba z uwagi na dużą ilość barwnych postaci i dobre tempo. Ta seria to trochę taki RPG/taktyczna gra w formie anime, ale jak chcą to wychodzi toto fajnie.

Przesuwania granicy czym seria może być zanim nie uznają ją za hentai ciąg dalszy. Tu wszechobecność seksu już jest tak groteksowa (dosłownie prawie cała wyspa kopuluje), że człowiek wogóle na to nie zwraca uwagi – to po prostu tło (zresztą w postaci miernych renderów).

W sumie 6 odcinków zajęło im powrót do klimatu z pierwszego sezonu. Nie zrozumcie mnie źle, ogląda się fajnie i dostaliśmy istotne z punktu widzenia fabuły rewelacje, ale seria jest najlepsza wtedy kiedy pokazuje klimat „nocy” – gdy nasi bohaterowie szlajają się po tych specyficznie oświetlonych ulicach – tym de facto ta seria mnie kupiła. Klimatem.

Seria niby nie jest opisywana jako boys love, ale ciężko nie mieć takiego wrażenia patrząc na interakcje między bohaterami. Jak to mówią „to nie może być zwykła przyjaźń”. Niestety też te postaci to takie ciepłe kluchy… nie trawię takich.

Na początku anime mnie zaintrygowało, ale coś w prowadzeniu tej historii, montażu scen i tym na siłę psychodelicznym klimacie mnie ostatecznie odrzuciło i dropn­‑ąłem po 3 odcinku…

O wow, tym razem Aurore wzięli do OP :)

Niesamowite, już 15 lat minęło od pierwszego, a po odpaleniu drugiego sezonu wogóle tego nie czuć. Seria rusza dokładnie w tym momencie w którym się skończyła wieki temu. Jedyna różnica to że grafa jest w wyższej rozdzielczości :D