Tanuki-Anime

Nudne i fatalne postacie w S2 na dzień dobry dostajesz jakąś sztampową łajzę który ani trochę nie wzbudza we mnie sympatii. Sam świat może na pierwszy rzut oka wydawać się ciekawy, ale to chyba w sumie zlepek różnych pomysłów bez polotu. Powrzucali parę dziwnych postaci żeby dawało to iluzję głębi.

Pomijam że nic nie pamiętam z pierwszego sezonu, to twórcy kompletnie nie ułatwili mi przypomnienia sobie tego. Rzucają cię w jakąś randomową scenę, totalnie nie zachęcając do oglądania dalej. Zamiast dać jakąś zajawkę co będzie się działo, to wprowadzają jakiś zestaw totalnie nowych postaci. Nawet jeśli ten sezon ma potencjał i „rozkręca się” to mnie nie kupił tym pierwszym odcinkiem.

Btw zauważyłem że choć są popularne, to adaptacje manhwy dostają z reguły lichą animacje, chyba tylko Solo Leveling się pozytywnie tu wyróżnia.

Choć teraz już za dobrze nie pamiętam dlaczego to po pierwszym sezonie miałem dosyć pozytywne odczucia. Ale tak sobie próbowałem przypomnieć czy ta seria była fajna i… nie mogłem sobie przypomnieć xD. Leci drop.

Nie chcę cię martwić ale na tym polega popularność. Wiadomo że x osób powie „jest tyle lepszych serii przecież!”. Owszem, ale skupmy się mimo wszystko na tym czego DS dokonał w świece m/a i jak to robi (seria jest widowiskowa i zapada w pamięci, tego jej nie można odebrać). Z tymi shouennowymi głupotkami trochę przesadziłem – sam lubię wiele z tych serii i doceniam kiedy potrafią fajnie rozwijać formułę lub dodawać coś od siebie (Hunter x Hunter ze swoją „dziwnością” i brutalnością czy BnHA ze swoim podjeściem do „school life” i wariacji na temat „Zachodnich” superhero komiksów). Dalej jednak uważam że pewne rzeczy DS wychodzą naprawdę dobrze. I dalej są pewne rzeczy które mnie wkurzają (comic relief), ale muszę przyznać że humor w tej serii „grew on me” i nawet bohaterowie mnie tak nie wkurzają jak na początku.

Walki w DS nie są przeciągnięte, nie zgadzam się z tobą i ja akurat nie lubię tej formuły walk która tobie się podoba (szybki cios, wręcz nie trawię tego) – seria ma bardzo nieregularne odcinkowo arci i potrafi bardzo dobrze balansować między długością i „trudnością” walk. I nie wiem skąd poczucie że są rozciągnięte? Najdłuższa „czysta” walka do tej pory trwała chyba 3 odcinki, odcinki mają jeszcze retrospektywy a w Sword Village arc mieliśmy jeszcze 2 równoległe pojedynki). Z pewnymi wyjątkami DS dobrze pokazuje dysproporcje między demonami a „ograniczonymi” fizycznie ludźmi (choćby to że człowiek nigdy nie wygra walki rozciągniętej w czasie z demonem, chyba że nastanie świt) Z mojej perspektywy to jedna z najlepszych battle­‑shounen (o ile tak to można kwalifikować) i antagoniści zostają w pamięci (też fajnie że pokazuję przeszłość większości z Upper Moon).

DS to po prostu średniak z którego wyciągnięto maksimum w widowiskowy sposób.

Po mocno „geopolitycznych” i „dhramatycznych” odcinkach myślę że seria zaczyna wracać na właściwe tory – w końcu jej esencją jest trochę taki „chillout­‑owy” kingdom building.

Generalnie ja mam dużą sympatię do tej serii dlatego jestem nieobiektywny, ale przyznaję że ma ona wybitny talent do śrubowania stawki oraz napięcia (w sensie wydarzeń fabularnych) po czym gasi je krótkim pojedynkiem albo „uber OP atakiem”. No nie wychodzi to najlepiej niekiedy. Niech skupia się na tym co wychodzi jej najlepiej czyli to o czym wspomniałem wyżej oraz relacjami między postaciami.

No ale właśnie o to chodzi – Demon Slayer pokazuje jak prostego Shounena można pięknie opakować. Czy prosta historia musi być wadą? Koniec końców anime to rozrywka, a ja świetnie się przy tej serii bawię, nawet jeśli nie zawsze siada mi np. jej specyficzne poczucie humoru. Mamy za to świetne walki (i to co uwielbiam czyli że przeciwnicy to faktyczne wyzwanie dla bohaterów i walki są wyniszczające i trzymające w napięciu, nie że protag nagle dostaje kopa i jednym paluszkiem rozwala wroga), emocjonalne motywacje bohaterów (i świetnie wprowadzanych antagonistów) oraz przepiękną stylizacje Japonii z ery Taisho.

Zgadzam się że sezon był nudnawy, ale też pewnie trochę chcieli zrobić fanserwis, dać odpowiednio dużo czasu każdemu Hashirze  kliknij: ukryte  bo i tak wiemy że większość z nich zostanie wyrżnięta.

Nie rozumiem czemu niektórzy się tak nad tym pastwią że to średni shounen (koniec końców shouneny to głupotki) – to nie przestępstwo być fabularnie średniakiem, a ta seria zrobiła więcej dla promocji japońskiej animacji i mangi niż niejedna inna (manga obecnie zdominowała np. sprzedaż w USA, a DS króluje na listach bestsellerów), a przy okazji pokazał miejsce „Zachodniemu” przemysłowi komiksowemu który obecnie osiągnął dno i ludzie się od niego odwrócili bo nie zapewnia ludziom ROZRYWKI, tylko co najwyżej niesamowite pokłady żenady.

PS: Żeby nie było ja też uważam że przegięli z tym  kliknij: ukryte  wejściem Muzana, ale w sumie nie zrobili nic nowego – on zawsze „kradnie show” jak się pojawia.

Dla mnie 10/10, ta seria idealnie wstrzeliła się w moje klimaty. Jedynie ostatni odcinek mnie przeraził bo jeżeli by się skończył tak jak zapowiadało pierwsze parę minut, to ocena by poleciała w dół xD

Lubię gdy animacja trzyma poziom przez cały sezon.

Kaijuu nr 8 to seria dopracowana i nawet jeśli sama historia nie ma jakiejś większej głębi, to jest na tyle angażująca przez postacie i wydarzenia że człowiek śledzi ją z zainteresowaniem. Nie muszę chyba mówić że animacja walk, muzyka czy tła stoją na najwyższym poziomie. Czasem jest śmiesznie czasem pompatycznie. Imo można się jedynie czepiać „jajowatych” twarzy wielu postaci, bo stoją trochę w kontraście z resztą kreski.

Anime które można spokojnie polecać jako „wizytówka” japońskiej animacji w kategorii „akcyjniak”. Mam nadzieje że będzie drugi sezon, ale biorąc pod uwagę że manga chyba się już kończy to jest to realne.

PS: Czy tylko mi ojciec Kikoru kojarzy się z Hohenheimem z FMA?

Generalnie ciekawy pomysł na anime – totalny kurczak postanawia zarabiać na patostreamach ucząc się z jutuba. Po drodze odkrywa ze walki sprawiają mu przyjemność. Seria ma nawet walory edukacyjne! Z drugiej strony przez to że anime stara się być „realistyczne” momentami wychodzi trochę karykaturalnie, szczególnie z tymi wszystkimi komentarzami w trakcie walki i „rzucaniu” nazwami ciosów niczym w shounenie. Generalnie twórcy starają się zachować konwencje, że nie da się z chuderlaka zrobić wymiatacza w kilka miesięcy, ale czasami wychodzi to dziwnie lub żenująco. Na minus paskudne animacje twarzy (tu również zbytni nacisk na realizm).

Pomijając fatalny „fillerowy” pierwszy docinek, muszę przyznać że ten arc mi się podobał. Zaskakująco udanie odtworzono klimat brytyjskiej „szkoły z internatem” (oczywiście w japońskiej wariacji z krzykliwymi strojami co szczególnie widać było po „fioletowych”). Intryga była dosyć wciągająca i wpleciony fajne wątki z życia szkoły  kliknij: ukryte  łącznie z klasycznymi motywami dla tego typu historii jak rywalizacja czy znęcanie się nad słabszymi. Jedynie rozwiązanie zagadki było dosyć rozczarowujące, lecz klimat całości arcu i pomysł na realizacje udane. Fani serii mogą być zaskoczeni stosunkowo małą ilością akcji, ale tutaj nie był to problem – oglądało się przyjemnie od początku do końca.

PS: Kolejny sezon zapowiada się super –  kliknij: ukryte  wilkołaki!.

Najgorzej będzie pewnie z  kliknij: ukryte  Norn. Ja byłem przygotowany bo już sam OP trochę zdradzał  kliknij: ukryte  kadrowanie Paula gdy robią sobie żółwika (w anime często osoba która odeszła jest kadrowana), no i też jest scenka jak ktoś, może to Rudy może kto inny, głaszcze rękawice Paula co wskazywało na jego śmierć. No i redflag przed samą walką. Man­‑god miał rację – Rudy pożałuje wyjazdu bo będzie się obwiniał o śmierć ojca.

Btw tak z innej beczki gdzieś chyba słyszałem że związki Rudy'ego nie skończą się tylko na Sylphie, a Roxy porządliwie na niego patrzy (Paul zresztą sugerował mu że nie musi poprzestawać na jednej wybrance). Jestem ciekaw tego wątku.

Typowy średniak z momentami paskudną grafiką jak na potencjał jaki w teorii miał. Bardzo też chaotycznie prowadzony i jakby pisany na kolanie. Miałem większe oczekiwania a był moment że chciałem już nawet dropnąć. Na plus może jedynie trochę postacie i bohater chad. Raczej do zapomnienia.

Nie no standardem jest komentowanie tego co się dzieje z odcinka na odcinek i „przeżywanie” ich… ale to może tylko ja tak uważam.

No nic, mnie się przyjemnie ogląda, natomiast seria faktycznie już tak nie trzyma w napięciu/ciekawi jak pierwszy sezon.

Niby człowiek się domyśloł a jednak się łudził…

Ciekawe jak to się potoczy dalej –  kliknij: ukryte  pewnie Norn będzie miała za złe Rudeusowi że nie ochronił ojca. No ale może skupi się na rekonwalescencji matki. W sumie mam trochę za złe twórcy bo nie lubię motywów amnezji – to taki kliszowy sposób na dodanie dramy.

PS: Ciekawe że tak mało osób komentuje te serie…

 kliknij: ukryte  No bo All for One to bardzo przyjemny człowiek którego wizji nikt nie rozumie :P

To co jest fajne w MHA jest to, że autor nie tylko skupia się na samych bohaterach ale też jednak stara się tłumaczyć całą otoczkę – wpływ bohaterów na społeczeństwo, niepokoje, „publiczny” odbiór bohaterów i złoczyńców, „licencje superbohaterskie” i ich odpowiedzialność, czy nawet reakcje innych państw na kłopoty w Japonii, wpływy na ekonomie itd.  kliknij: ukryte  AFA zadbał o to żeby inne kraje nie wchodziły mu w drogę poprzez swoje zagraniczne komórki (może nawet ma jakieś układy z super złoczyńcami z innych krajów żeby ci mącili, no i skąś bierze kasę i sprzęt). Zakładam że zdobycie Japonii to tylko pierwszy krok w jego planie. Wiadomo, że nie zawsze to wychodzi i momentami jest naciągane, ale z drugiej strony jest to alternatywny świat, nie wiadomo jak by to wyglądało gdyby coś takiego jak Quirki było prawdziwe. To m. in. właśnie ta dbałość o worldbuilding powoduje że MHA to jeden z lepszych shounenów ostatnich lat.

Odcinek o przystanku który jest urzeczywistnieniem świata z fikcyjnego anime wygrywa.

Ta seria ma zaskakująco dużo fajnych pomysłów. Myślałem że dostaniemy takie typowe „okruchy” i drobne historie, a tymczasem mamy:
- akcje  kliknij: ukryte  gdzie bohaterowie walczyli z wkurzonym bóstwem
- wątki równoległych światów kliknij: ukryte  , ale nie tylko przypadkowych zniknięć, ale okazuje się też że jest to ważny element budowy świata przedstawionego, bo w alternatywnym świecie gdzie dzieje się nasza historia mamy np. całą gałąź nauki interesującej się tematem
Oczywiście takie motywy nie są niczym szczególnym w serii z Youkai, ale po prostu nie spodziewałem się ich w tym serialu. Tym bardziej że jest to dodane z wyczuciem i organiczne. Oczywiście dalej jest to podlane bardzo ciepłym i wzruszającym sosem. Jak dla mnie ta seria to diament i największe zaskoczenie sezonu.

Ogólnie to zawiodłem się. Żaden odcinek nie zrobił na mnie wrażenia. Po prostu gdzieś były jakieś ciekawe pomysły, ale zabrakło takiego łał. Oczywiście tak jak poprzednicy wspomnieli są lepsze i gorsze odcinki tak więc ja wyróżnię osobiście Muzykantów (bo coś się dzieje i fajny design postaci, mimo że to taki zwykły akcyjniak), Kopciuszka (za oryginalny „twist” z  kliknij: ukryte  odwróceniem roli kto jest dobry a kto zły) i Jasia i Małgosie (za fajny klimat). Reszta do zapomnienia. Wydaje mi się, że odcinki traciły przez długość, bo dialogi postaci mnie po prostu nudziły.

Oczywiście realizacja wysokich lotów. Różne style graficzne, muzyka, charakterystyczny styl Clamp itd. Dlatego trochę żal zmarnowanego potencjału. Nie była to starta czasu, ale do zapomnienia.

Wogóle byłem zaskoczony że np. w ED śpiewa One Republic, a udział Zachodnich artystów na tym się nie kończy [link][link][/link]. To nawet jakiś precedens, który pokazuje że Kaijuu to duży projekt skoro zatrudniono takie zespoły.

Raczej typowy akcyjniak, będą przychodzić po prostu większe i silniejsze złole. Raczej nie ma tu jakiejś głębszej historii, może jedynie ciekawe są wątki poszczególnych postaci z ich historiami. Seria to typowa radosna rozwałka, ale czy to źle? Przy takiej realizacji to czysta przyjemność oglądania.

Ciekawym twistem jest  kliknij: ukryte  że później więcej postaci tak jak protag wejdzie w „symbiozę/współpracę” z innymi Kaijuu, a jako że później pojawiają się inteligentniejsze i gadające ich wersje to fajne są interakcje między „żywicielami” a ich pasożytami, w sumie takie trochę Parasyte, tyle że mniej gore.

O kurka ten OP.

Już pierwszy odcinek pokazał że to będzie „dobra” adaptacja, ale może być jedna z lepszych w ostatnim czasie. Nie wiem jak oryginał jest popularny, ale sypnięto tu groszem.

Pierwszy epizod porażka, fanserwis w najgłupszym, najnudniejszym wydaniu i kolejny przykład niesamowitej fascynacji Japończyków Alicją w Krainie Czarów wciskanej kiedy tylko mamy coś związanego z Anglią w anime (której to powieści nie trawię, ale to nie miało wpływu na mój odbiór, bo sama powieść była tylko pretekstem do pokazania postaci w „śmiesznych” kostiumach i sytuacjach). Pytanie po co? Mogli to zrobić jako special, a nie wstępniak do serii po długiej przerwie. Mimo że seria jest zwykle mroczna i na przemian głupkowata to takie motywy to już dla mnie przegięcie…

W drugim odcinku za to na dzień dobry dostajemy wręcz „gotyckim” OP. Szkoda że zamiast tego badziewia w pierwszym odcinku nie dostaliśmy jakiegoś streszczenia, bo szczerze mówiąc nie pamiętam na czym skończył się ostatni sezon a tu od razu jesteśmy wrzuceni w kontynuacje (?) głównej fabuły serii. Na szczęście generalnie ten „właściwy” pierwszy odcinek jest już spoko i zapowiada dosyć intrygujący arc w klimatach brytyjskich szkół z internatem.

Lubię anime gdzie bohaterowie nie są aż tak powściągliwe z emocjami i sympatiami jak to ma miejsce wielu seriach. W tym anime jest bardzo fajna chemia między poszczególnymi postaciami (Mu i Jiro są tu najlepszym przykładem), a np. scena z Tanaką i Yuri w aucie była urocza.

Ja wiem że protagonistka pewnie ma być kliszowo taka roztrzepana żeby wzbudzać sympatię, no ale niech mi nie wmawiają że po roku nauki (i pewnie kilku latach grania) ona nie ma pojęcia o zasadach panujących w wyścigach i nie potrafi nawet stwierdzić które ma miejsce w stawce. Trochę absurd i duży minus dla serii, bo konwencja konwencją, ale bez przesady.

Na razie oglądam bo seria się ładnie prezentuje i technicznie jest dopracowana, a klimat motorsportu jest fajnie pokazany (i też w sumie dawno nie oglądałem nic o samochodach w anime). O ile bohaterka za bardzo nie zniechęci mnie swoją osobą to może obejrzę to do końca.

Ależ chillowa seria. Jest ładnie narysowana, ale animacja postaci to next level (w sensie to ile mają w sobie uroku, są subtelne ale z bogatą mimiką i miękką kreską). Kilka z nich z miejsca stało się moimi ulubieńcami. Żeby nie było że jest różowo i to tylko „okruchy”, mimo że większość postaci wydaje się sympatycznych (zwłaszcza Youkai) dostajemy delikatną sugestie że mogą pojawić się i też groźniejsze duchy. Niemniej tak jak mi się wydawało to może być moja ulubiona „nowa” seria tego sezonu – cieszę się że na nią trafiłem.

Wizualnie bardzo fajne, ale faktycznie trochę za dużo postaci i się rozmyło. Myślę że to miała być bardziej taka laurka dla serii dlatego wcisnęli ile się dało bohaterów – nie znaczy to że nie było fajne, a w sumie jak się jest fanem niektórych postaci jak Shanks to w sumie możemy zobaczyć więcej jego i jego załogi niż to zwykle ma w mandze/anime.

Koniec końców to chyba najlepsza kinówka do tej pory, ale w sumie kinówki w przypadku OP nie mają większego sensu (m/a i tak są już mega rozbudowane) więc jest to totalnie opcjonalny seans. Ale myślę że osiągnęli swój cel uczczenia tych 25 lat, udana laurka.

Fajny klimat i takie mroczniejsze spojrzenie na temat czarownic/magii, ale w sumie mocno wkurzała mnie współ­‑protagonistka – bardzo jednowymiarowa postać, nieznośna i wiecznie wkurzona na nie wiadomo co, chyba tak dla zasady. Na dłuższa metę to było już męczące, drugi bohater jedynie ratował sytuacje. Wprowadzenie postaci w odcinku 4­‑5 bez sensu bo nie mają one póki co żadnego związku z pozostałymi odcinkami.

Seria sprawia wrażenie, że ktoś miał pomysł na coś większego ale coś mam czutkę że więcej możemy już nie dostać…